Wie was bepalend voor jouw loopbaan? Deze keer: Jasper Meeuwissen.
Wie was bepalend voor je loopbaan? Misschien een leraar. Een manager. Of je moeder. In deze rubriek vertellen collega’s over die ene gedenkwaardige persoon die iets groots bij ze in gang zette. Deze keer: Jasper Meeuwissen, woordvoerder bij het ministerie van OCW.
‘Wat wil je worden? Ik vind het maar een ingewikkelde vraag. Vooral omdat zo veel interessant is. Toen ik op de middelbare school echt niet wist wat ik moest studeren, zei mijn docent maatschappijleraar: is politicologie niets voor je? Dat was een goed advies, de studie was heel interessant. Je duikt de boeken in, leert schrijven, onderzoeken, kritisch denken. Maar een praktisch vak is het niet.
Na mijn studie wilde ik het Rijkstraineeship doen, maar als een van de vele alfa’s werd ik helaas niet geselecteerd. Via een studiegenoot kwam ik aan een tijdelijke baan als onderzoeksassistent van Eegje Schoo, die ooit minister van ontwikkelingssamenwerking was in het kabinet Lubbers I. Ze was buitenpromovendus en dus werkte ik bij haar thuis, in Amsterdam, in een grote studeerkamer. Tussendoor dronken we koffie, lunchten we en spraken we ook over persoonlijke dingen.
Toen een aantal jaar later mijn toenmalige vriendin stage ging lopen in China, kon ik mee. Een fijne break. Ik studeerde Mandarijn en hield een blog bij voor vrienden en familie. Niet zozeer over wat ik meemaakte, maar meer over de Chinese cultuur. Eegje Schoo las mijn stukjes ook en mailde me op een dag een foto van een advertentie in NRC: de aanmelding voor de postacademische journalistiekopleiding was geopend. Was dat niets voor me?
‘Weer was het zo dat een ander mij beter leek te kennen dan ik mijzelf. Want ineens viel het kwartje.’
Weer was het zo dat een ander mij beter leek te kennen dan ik mijzelf. Want ineens viel het kwartje. Ja, journalistiek! Daarin kwam een hoop samen. Ik houd van korte deadlines, van aanpakken, van onderzoek doen en creatief werk. Dat vak was gewoon nog nooit in me opgekomen. Ik werd aangenomen. En toen ik na 8 maanden een baan zocht, stuurde de tante van een vriend me een foto van een vacature bij Elsevier Weekblad: of dat iets voor me was?
Na een paar jaar journalistiek begon het weer te kriebelen: ik wilde eigenlijk nog steeds bij de Rijksoverheid werken. Snappen hoe beleid wordt gemaakt, hoe het ‘draait’ aan de achterkant van de politiek. Een oudere alumnus van mijn journalistiekopleiding wees me op woordvoering. Hij ging weg als persvoorlichter bij het ministerie van Financiën. Of ik zijn baan misschien wilde overnemen? Inmiddels werk ik als woordvoerder bij OCW en in deze baan lijkt alles samen te komen: ik houd me bezig met politiek, met onderwijs en communicatie.
Op veel momenten in mijn leven zijn er mensen geweest die me iets onder de neus schoven en me zo verder hielpen. Mijn docent maatschappijleer, de tante van een vriend, studiegenoten. Maar vooral Eegje Schoo, die mijn talent voor journalistiek écht zag. Eegje is inmiddels bijna tachtig. Ik ga nog regelmatig even koffie met haar drinken. Toen ik haar vertelde dat ik woordvoerder was geworden bij de Rijksoverheid, zei ze: ‘nou, ben je nu blij?’
Bij al mijn keuzes heb ik anderen nodig gehad. Daaruit blijkt hoe belangrijk het is om vragen, twijfels, vage ideeën maar ook dromen te delen met anderen. Daar kom je verder mee. Mijn ervaring is dat mensen altijd graag willen helpen. Zo sta ik er zelf ook in. Als iemand iets met me deelt, dan houd ik mijn ogen en oren toch net iets meer open. Misschien kan ik iets betekenen. Je weet nooit welk belangrijk zetje je een ander kunt geven.’