Wie was bepalend voor jouw loopbaan? Deze keer: Augusto de Campos Neto.
Wie was bepalend voor je loopbaan? Misschien een leraar. Een manager. Of je moeder. In deze rubriek vertellen collega’s over die ene gedenkwaardige persoon die iets groots bij ze in gang zette. Deze keer: Augusto de Campos Neto, senior adviseur bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.
‘Ik ben een geboren en getogen Amsterdammer, maar mijn verhaal begint in Portugal. Daar woonden mijn ouders met mijn vier oudere broers, tot 1968. Het land ging gebukt onder een dictatuur en mijn ouders hadden geen cent te makken. Mijn vader, die oorspronkelijk uit Angola kwam, werkte op schepen. Mijn moeder zorgde voor mijn broers, maar moest ze uit armoede soms bij familieleden onderbrengen.
Mijn vader ging als eerste het land uit. Via omwegen is hij in Nederland terechtgekomen, waar hij de eerste paar weken op een bankje in een park sliep. Via een zuster van een katholieke kerk, die later mijn peetmoeder werd, kreeg hij een bed. Mijn moeder reisde hem met mijn broers achterna. In Nederland werd ik geboren. Zowel mijn vader als moeder hebben heel wat ontberingen moeten doorstaan voordat ze hun plek hier hadden gevonden.
‘Ze hebben ervoor gekozen hun land te verlaten voor een betere toekomst voor hun kinderen. Dat is bepalend geweest voor mijn leven, en dus ook voor mijn loopbaan.’
Augusto de Campos Neto
Ze hebben ervoor gekozen hun land te verlaten voor een betere toekomst voor hun kinderen. Dat is bepalend geweest voor mijn leven, en dus ook voor mijn loopbaan. Ik ben ze er nog steeds dankbaar voor. Want ik weet waar ik vandaan kom. Toen ik een keer bij een minister aan tafel zat, moest ik mezelf even knijpen. Binnen één generatie is het gelukt om uit de armoede te stappen en een mooie carrière op te bouwen.
Wat ik van mijn achtergrond heb geleerd is dat je kansen moet grijpen. Dat hebben mijn ouders ook gedaan: toen ze gelegenheid zagen, zijn ze gegaan.
Zo ben ik gaan studeren. Veel van mijn vriendjes uit de Bijlmer kozen voor een minder rooskleurig pad. Ik wilde me hoe dan ook ontwikkelen, ook om aan mijn ouders te laten zien dat hun emigratie naar een nieuw land niet voor niets was geweest.
Die houding zie je bij veel migrantenkinderen: bewijsdrang, je ouders blij willen maken. Er zijn onuitgesproken verwachtingen, die voel je als kind. Mijn ouders hebben veel doorstaan, en dan zou ik mijn best niet doen? Ik wilde ze trots teruggeven. En dus ga ik snel op kansen in, ook als ik een beetje moet bluffen. Toen iemand me wees op een vacature bij het Rijk, dacht ik gelijk: ja, dit ga ik doen. Groei begint bij ‘ja’ zeggen.
Mijn vader is 20 jaar geleden overleden, mijn moeder leeft nog. Wat waren ze trots toen ik afstudeerde. ‘Dit is onze zoon, de doctorandus’, zeiden ze tegen iedereen die het wilde horen. Mijn vader heeft tot zijn dood in de schoonmaak gewerkt. Zij hebben me er bewust van gemaakt dat je zélf aan het roer staat van je leven. Succes komt je niet aanwaaien. Je bepaalt in grote mate zelf waar je terechtkomt. En in Nederland heb je enorm veel vrijheid en mogelijkheden om iets moois van je leven te maken.’