Wie was bepalend voor jouw loopbaan? Deze keer: Ruben Keijser.
Wie was bepalend voor jouw loopbaan? Misschien een leraar. Een manager. Of je moeder. In deze rubriek vertellen collega’s over die ene gedenkwaardige persoon die iets groots bij ze in gang zette. Deze keer: Ruben Keijser.
‘Het was 2007, ik zat in de vijfde klas van de middelbare school. Ik ging gemakkelijk door de leerstof, eigenlijk verveelde ik me zelfs een beetje. De oproep voor de Shell Eco Marathon kwam dus als geroepen. Een aantal scholieren mocht bouwen aan een zo zuinig mogelijke auto. Het was een spannend verzetje en een eerste kennismaking met de grotemensenwereld. Want de organisator, Shell, was natuurlijk een grote jongen. Net als Accenture, het adviesbureau dat zich aan dit project had verbonden.
In de school werd een lokaal leeggeruimd. Daar kwamen we avonden en weekenden samen om te bouwen. Af en toe kregen we mensen van Shell of Accenture op bezoek, of wij gingen langs op hun hoofdkantoor. Al die contacten maakten indruk. De prestigieuze bedrijven, de mannen in pakken: ik vond alles heel imponerend. Qua techniek hebben we een beetje gesmokkeld. In Flevoland kochten we een ligfiets van glasvezel die we voorzagen van een zuinige motor, andere banden en een Mondriaan-achtig ontwerp. Mijn vriendinnetje van destijds, de lichtste van het stel, moest erin passen.
Maandenlang leefden we toe naar de race in Frankrijk. Het was een indrukwekkende week. Wij stonden tussen de bobo’s uit de duurzame en fossiele corporate wereld op chique borrels en lunches. We presteerden qua zuinigheid niet zo goed. Tegen de concurrentie van de TU Delft, die al zonnecellen gebruikte, konden we bijvoorbeeld niet op. Wel eindigden we op het podium voor ons design. De Fransen waren gecharmeerd van onze ‘Kuifje-wagen’.
Aan het eind van de week betrad Jeroen van der Veer het podium, de toenmalige CEO van Shell. Zijn speech herinner ik me als opzwepend, hoopvol en optimistisch. Er waren nog geen modderstromen, zware stormen of perioden van verzengende hitte. Duurzaamheid was nog iets lichts, iets behapbaars. Een mooie, schone wereld lag in het verschiet. Hij sprak over auto’s met zonnepanelen, futuristische technologieën. Ik kreeg er een ‘yes, we can’-gevoel avant la lettre van. Want wij, jongeren, waren de toekomst. Eén uitspraak bleef me in het bijzonder bij:
‘De toekomst wordt vandaag gemaakt’
Natuurlijk, een dooddoener voor een bedrijf dat zich van nature richt op kortetermijnresultaten. Shell verkocht niet veel later haar hele divisie met zonne- en windenergie. De bedrijfstak was op korte termijn niet winstgevend genoeg. Toch heb ik vaak over die zin nagedacht, omdat er zoveel waarheid in zit. Keuzes die je vandaag maakt, hebben impact op morgen. Hoe wil je dat morgen eruitziet? Dan moet je daar vandaag naar handelen. We hebben als mensheid ons lot in eigen handen.
Dat inzicht werkte door in mijn studie en carrière. Ik ontdekte dat harder studeren hogere cijfers opleverde, en hogere cijfers betere carrièrekansen. Van der Veers speech was het psychologische startpunt geweest van die ommekeer. Ook werd duurzaamheid, jaren later weliswaar, een leidend principe in mijn leven. Dat ik nu bij het ministerie van IenW nadenk over duurzaamheidsmaatregelen, leid ik toch echt terug naar dat sleutelmoment. Ironisch genoeg hebben de woorden van Van der Veer wel een zaadje geplant.’